Tja, eindelijk was het dan zo ver: mijn verjaardag! Een heel dubbel gevoel! Aan de ene kant gaaf, want vandaag ga ik de langste verjaardag ooit hebben, aan de andere kant betekent dat feit ook, dat ik dus Sydney ga verlaten en naar huis ga. En dat vind ik minder leuk! Ik zou best nog wat willen blijven!
Maar ja, niet te veel nadenken en maar aan de dag beginnen!
Aangezien ik het gisteren dus niet voor elkaar kreeg om mijn tas helemaal in te pakken, zal ik dat toch echt vandaag moeten doen, dus daar ben ik maar eens mee begonnen.
En terwijl ik daar mee bezig was, in mijn mini kamertje, merkte ik al dat het buiten erg warm moest zijn: ik zweette me een ongeluk...
Gelukkig had ik bedacht dat ik pas na het inpakken zou gaan douchen. Dus zo gezegd zo gedaan.
Vervolgens besloot ik dat ik maar een verjaardagsontbijt moest gaan halen. En zo gezegd zo gedaan.
Mijn ontbijt bestond uit een beef pie en een chocolade muffin!
(genomen met de ipad, dus niet zo scherp)
Hiep hiep hoera voor mezelf!
Om dit ontbijt te bemachtigen moet ik twee keer langs de receptie lopen, en niet dat de mensen daar ook maar ergens in geïnteresseerd zijn, maar ergens hoopte een klein sprankje in mijn hart dat ze zouden weten dat het mijn verjaardag was en dat ze heel spontaan 'Happy Birthday' zouden zeggen! Maar zelfs een Happy New Year kostte al te veel energie. Dus helaas, dat ging niet gebeuren.
Om 10u moest ik uitchecken en dat heb ik dan ook maar gewoon gedaan.
Nog steeds dat kleine sprankje hoop in mijn hart, maar nee. Al kletsend met een andere persoon achter me, kreeg ik de 20 dollar sleutelgeld in mijn hand gepropt en er kon niet eens 'Bye' vanaf, laat staan een 'thank you for staying with us!'of een 'hope you enjoyed your stay'. Nou ja, dan hoefde ik ook niet te liegen dat het er fantastisch was geweest! :-)
Ik weet niet of ik dat misschien al ergens geschreven heb, maar overal in het hostel hangen papieren op met 'if you have any questions, please come and see our friendly staff!'. Ik moest daar iedere keer best om gniffelen en ik heb de verleiding kunnen weerstaan om dat formulier mee naar beneden te nemen en te zeggen dat ik een probleem had, namelijk dat ik die friendly staff niet kon vinden. Maar dat heb ik niet gedaan, maar het was wel zo. Ik vond ze vooral erg verveeld en bezig met elkaar. Dus, blij dat ik hier weg mocht.
Eenmaal buiten leek het alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg! Pfff wat was het warm! Nog iets dus wat ik niet zo heel erg zal missen: de voor mij niet te behappen warmte!
Ik slenterde naar de lightrail, stapte in, kocht op het centraal een toeslag voor het vliegveld en stapte in de ijskoude trein. Heel aardig van de spoorwegen dat ze me alvast wilden laten wennen aan de temperaturen terug thuis, maar zo in mijn korte broek en t-shirt was dit toch wel erg frisjes. Ik werd alweer Hollandser: het klagen is begonnen!
Eenmaal op het vliegveld heb ik een vers aangekomen toerist mijn week kaart overhandigd, gratis en voor niks. De jongen wist geloof ik niet helemaal wat hem overkwam. Maar ach, ik kan er niks meer mee, hij was nog tot 5 januari geldig. Ja, ik had er geld voor kunnen vragen, met de kans dat ik hem dan niet kwijt zou raken, maar het gezicht van de jongen was onbetaalbaar!
Toen begon het wachten. Mijn balie was nog niet open, dat zou nog een uur duren en dus ging ik maar verder werken aan de verslagen, want ik liep best wel achter! Maar ja, hoe kon ik ook kiezen uit 1300 vuurwerkfoto's? En als je ipad zo vol staat dat je maar twee foto's per keer kunt uploaden, die je er dan daarna weer af moet gooien voor de volgende twee, dan snappen jullie misschien wel, waarom jullie zo lang op het vervolg hebben moeten wachten.
Maar één ding is zeker, het was een leuk tijdverdrijf op het vliegveld.
Toen mijn balie open was, sloot ik maar aan in de rij, wat viel er anders nog te doen? Ik begon langzaam in te zien dat terugvliegen op mijn verjaardag helemaal niet zo leuk was als ik gedacht had. De enige die misschien erachter zou kunnen komen dat het mijn verjaardag was, was de dame die dadelijk mijn paspoort in handen zou hebben...
Maar ook zij zag het niet! En even voelde ik me echt heel erg verdrietig. En dus trok ik de stoute schoenen aan en vroeg haar of ze iets voor me kon doen. Ze was enigszins verbaasd en vroeg me wat dat dan moest zijn. Ik vroeg haar of ze me misschien kon feliciteren met mijn verjaardag, omdat er verder vandaag waarschijnlijk helemaal niemand was die dat tegen me ging zeggen en dat best wel shit was. Ze reageerde heel enthousiast met een 'Oh, it's your birthday? Congratulations!' Maar ja, dat was het toch ook niet helemaal, want erg spontaan/echt was het nu ook weer niet, ik had er immers om moeten vragen. Tja, wat had ik dan verwacht?
Op het vliegveld besloot ik mezelf een verjaardagscadeautje te geven!
Juist,, een bij mijn auto passend horloge! Een echte Swatch, want dat wil ik al heel lang en nu hadden ze een leuke (vond ik) en of ik die dollars nu mee naar huis zou nemen om ze daar in te wisselen of hier uit zou geven, dan leek me dat laatste een beter plan!
Toen ik in moest stappen, stond dezelfde mevrouw als daarstraks de 'kaartjes te scheuren'dus toen ik voor haar neus stond zei ze: 'You again, happy birthday again, madam' en tegen haar collegas: 'Guys, it's this lady's birthday today!'. Ik geloof dat ik voor een rood alarmlicht door had kunnen gaan, want ik voelde me ontzettend ongemakkelijk! Wat wilde ik nou???
Het vliegtuig zat bomvol! Maar gelukkig, was het maar 8u vliegen en hadden ze nog wat leuke/mooie films op het programma. Ik heb er geloof ik twee gekeken: alabama moon en the next three days.
Na een uur had ik al een houten kont! en dat schoot natuurlijk niet op!
Eenmaal in Kuala Lumpur (waar nu ineens niet met insectenspray gespoten werd?) was het 21u en nog steeds 34 graden. Ik was echt heel blij dat ik hier maar heel even hoefde te zijn, want om 23u vloog ik weer verder!
Ik had mezelf getrakteerd op een iets duurdere plaats met extra beenruimte. Niet zozeer voor mijn lange stelten, want die heb ik niet, maar het was een stoel vooraan, zonder iemand voor je neus. En ook nog eens aan het gangpad, dus ik kon gaan en staan waar ik wilde en zou van niemand last hebben, en belangrijker nog: niemand zou last van MIJ hebben! Want stilzitten is niet zo mijn ding!
De stewardess van KLM zat tijdens het opstijgen en landen voor mijn neus en omdat we toch moesten wachten voor we de lucht in mochten, begon ze maar een gesprekje. Ze vroeg me waar ik geweest was, hoe lang en wat ik gedaan had.
De jongen naast me (uit Aberdeen) had al gezegd dat ik moest vertellen dat ik jarig was. En dus vertelde ik de stewardess dat ik een aantal dromen had toen ik naar Australië ging. Dat ik kerst op Bondi beach had willen vieren, vuurwerk had willen kijken in Sydney met oud en nieuw en dat ik de langste verjaardag ooit wilde hebben en dat ik daar nu mee bezig was. Ze vroeg me wat ik bedoelde, dus ik legde uit dat het mijn verjaardag was en door de tijdszones zou ik nog heel lang jarig blijven. Ze moest ontzettend lachen.
Eenmaal in de lucht zette ik maar snel weer een filmpje op: 'het diner'. Mooie film! Maar ergens halverwege, toen het net heel erg spannend was werd ik door de stewardess op mijn schouder getikt. Ze stond met haar karretje naast me en ik dacht nog: zucht, doe maar cola light en laat me nu met rust, t'is spannend! Maar daar kwam ze niet voor. Ze ging gebukt voor me zitten en zei: "Omdat het vandaag uw verjaardag is, mogen wij u van KLM een cadeautje aanbieden voor uw verjaardag." Oeps!!!!
Dat was nu ook weer niet de bedoeling geweest, maar op zich wel leuk. Ik kreeg het volgende in mijn handen gepropt en ik begreep later pas, dat het een heel bekend en duur merk is. (althans dat zei iemand, ik weet niet of het zo is).
Ik werd een beetje nerveus, want moest ik nu kijken wat er in zat of niet? en hoe moest ik dan reageren? Gelukkig bleef ze niet op mijn vingers staan kijken en liep ze naar haar collega (de hoofd stewardess zeg maar) en ook die kwam onmiddellijk naar me toe om me te feliciteren. Ik was no g steeds mijn best aan het doen om het plastic dingetje te verwijderen, zodat ik in mijn cadeautje kon kijken.
Toen ik het eindelijk open had, zag ik maar twee dingen van het pakketje: de in plastic gehulde sokken en het grijze maskertje (wat overigens verdacht veel op een inlegkruisje lijkt als jet het omdraait, maar dat terzijde). Mijn eerste gedachte was, wat moet ik hier nu mee en hoe moet ik nu reageren?
Toen de stewardess kwam vragen wat ik ervan vond, knikte ik ook vriendelijk en zei dat ik het erg aardig vond. Dat was niet eens gelogen ;-)
(eenmaal thuis kwam ik erachter dat er nog veel meer in zat, maar dat had ik toen nog niet door....Tenzij het een magisch tasje is, dat steeds meer inhoud genereert, in dat geval moet ik het dadelijk nog maar eens open maken! wie weet!)
Uiteindelijk heb ik nog best wel wat geslapen, maar toen ik wakker werd, moesten we nog steeds 8u vliegen (dus we hadden er pas 4 opzitten) en ik was het HELEMAAL BEU!
Dit ritueel (van wakker worden, denken dat we er nu toch bijna moesten zijn om dan tot de conclusie te komen dat we pas een uur verder waren dan de vorige keer dat ik keek) herhaalde zich nog héél vaak.
Maar er komt een moment waarop je er dan toch echt bijna bent. Naast mij zat een gezin met 4 jonge kinderen en het een na jongste meisje was bezig om te leren haar veters te strikken, maar ze was er nog niet zo goed in. Ik heb echt vol verwondering naar haar zitten kijken en het verdriet omdat het haar niet lukte.
Maf om te zien, dat iets dat voor mij zo vanzelfsprekend is, ooit aangeleerd moest worden! Dat vind ik ergens wel fijn om te zien. Even terug met de voetjes op de grond, je kunt niet alles zo maar in dit leven, ooit heb je het moeten leren, en dat vergeet ik nog wel eens.
Ik was blij dat ik weer op de grond stond en mijn kont liet me weten voorlopig toch echt niet meer naar de andere kant van de wereld te willen!
Bij de bagageband, moest ik ontzettend lang op mijn bagage wachten. Mijn vlucht was inmiddels al van het scherm verdwenen, maar omdat het gezin met de kids nog naast me stond en een andere mevrouw, snapte ik dat er nog hoop was. En dat bleek ook wel, want uiteindelijk, na 45 minuten wachten (!) kwam daar mijn trouwe rugzak aan!
Terwijl ik stond te wachten, hoorde ik een mevrouw achter me zeggen dat Simon van Nick en Simon in het vliegtuig had gezeten. Maar of dat nou op mijn vlucht was of op een andere, dat weet ik niet. Ik heb hem in ieder geval niet gezien, maar vanaf dat moment sloeg mijn hoofd op tilt en werd er de hele tijd 'Nick en Shimon?' gezegd in mijn hoofd (de reclame van de NS met Ushi (achtige) mevrouw die achter Nick en Shimon aangaat....
De trein stond al klaar en ik stapte snel in. Als ik dan toch naar huis moet, dan maar zo snel mogelijk.
En met het op snelheid komen van de trein, kwam mijn hoofd ook weer in de oude stand terug. Het piekeren begon weer en dat vond ik erg jammer.
Mijn hele reis heb ik me zo relaxed en zo rustig gevoeld. Onbezorgd zelfs en kon ik genieten van (bijna) alles. Ik kon accepteren dat dingen zo zijn zoals ze zijn, en dat ik sommige dingen niet kon veranderen dus dat ik me er dan ook niet druk om hoefde te maken. En dat alles was meteen verdwenen alsof het er nooit was geweest! Niet leuk! :-(
